بدون عنوان

وقتی ما "مهربانیم" در رابطه با فرزندمون کاری رو میکنیم که دوست داریم و درسته، از رابطه با فرزندم رشد می کنم، لذت می برم، از او می اموزم، از او پاداش می گیرم با او خوب و خوشم، حتی با اشتیاق بازی و در اغوش گرفتن فرزندم صبح بلند میشم. لذت میبرم که با فرزندم غذا بخورم باهاش حرف بزنم، از بودنش احساس لذت و رضایت میکنم. با فرزندم جهان رو حس و احساس می کنم، از انرژی و هیجان او لذت میبرم و باهاش اوج میگیرم. این مهربانیست. من پنجاه برابر خرج و وقت و انرژی که گذاشتم لذت بردم، باهاش رشد کردم. نتیجه اینه طلبکار فرزندم نیستم، فرزندم بدهکار من نیست، ازش انتظاری ندارم، گویی 5 دلار خرج کردم 50 دلار گرفتم.
برای همین اگر شما پدر و مادرید باید دست بچه هاتون رو ببوسید که به شما اجازه دادند پدری و مادری کنید. هر کار خوبی هم میتونید براشون بکنید. و به اندازه سر سوزن هم توقع برگشت نداشته باشید. اگر کار تربیتیتون خوب بوده و فرزندان مهربانی دارید که حتما مهربانیشون رو نثار شما میکنند. ولی من به عنوان پدر یا مادر حتی اگر ثانیه ای فکر کردم که در مقابل این همه کارم فرزندم باید برام کاری کنه که من محبت نکردم، من معامله کردم.